صبح که به قصد محل کارت، از خانه خارج می‎شدی، تمام حواست پیش مشکلات شهر و مردم بود تا به گوش مسوولین برسانی و شاید بتوانی با قلم خود ، با دوربین ات ، مشکلی از آنها حل کنی.

دلت را همراه مردم می‎کردی و حرف‎ها و درد دل‎های آنها را گوش می‎دادی، یکی از بیکاری فرزندش با تو می‎گفت، آن دیگری از کمبود دارو شکایت داشت و تو با تمام وجود به حرف‎هایش گوش می‎دادی و وقتت را در اختیارش می‎گذاشتی تا حرف‎ها و درد دل‎هایش را بگوید.

خبرنگار بودی و روزگارت ندانستی چطور گذشت، از صبح که از خواب بیدار می‎شدی تمام دغدغه و فکرت به دنبال این بود که ببینی چه کسی یا کسانی مشکلاتی دارند که به مسوولین منتقل کنی یا اینکه ببینی مسوولین شهرت چه اقداماتی انجام دادند تا آنها را به مردم انتقال بدهی.

قطعا روزی که پا به عرصه خبرنگاری گذاشتی با خودت قسم یاد کردی که جز حقیقت چیزی نگویی و ننویسی، از روز اول جویای حقیقت بودی و سعی داشتی صدای مردم را به گوش مسوولین برسانی.

در میان مسوولین که می‎آمدی باز، دل و جان به حرف‎های آنها می‎سپردی تا اقداماتی را که برای مردم شهر انجام داده‎اند، بدون کم و کاستی به گوش آنها برسانی تا به دولت و مسوولین امیدوار و دلگرم شوند.

برای نوشتن و گزارش تهیه کردن هر خبر ، استرس تمام وجودت را فرا می‎گرفت که چیزی را جا نینداخته باشی و مسوولین و مردم از دست تو ناراحت نشده باشند و خبر و گزارش را کامل و صحیح برای انتشار تحویل داده باشی.

طی سال‎هایی که کار کرده‎ای بارها و بارها زیر تازیانه برق آفتاب، باران و برف قرار گرفتی و پا به پای مسوولین شَهرت گام برداشتی تا پلی بین مسوولین و مردم باشی.

خلاصه بگویم گاهی از وقت، خانواده، خویشاوندان و حتی از خود گذشتی حتی برای تهیه یک گزارش از جان خود نیز گذشتی تا رسالتت را به نحو احسن انجام دهی و کم و کاست و نقصانی در کارت نباشد.

در طی سال‎هایی که کار کردی هیچ کس پای درد دل تو ننشت و حتی به اندازه یک روز از تو نخواست که از رنج‎ها، سختی‎ها و مشکلاتی که کشیده‎ای، چیزی برایش بگویی.

اما بی‎مهری‎ها را از یاد بردی …

از یادت بردی که برای تهیه یک خبر چه بی مهری‎ها از برخی مسوولین که پا به پای آنها دویدی ،دیدی و خاطرت را رنجاندند و همه این بی‎مهری‎ها را از یاد بردی تا بتوانی به رسالت خودت جامه عمل بپوشانی.

ای کاش خبر نداشتی خبرنگاری جزء سخت‌ترین مشاغل دنیاست و یادت برود خیلی جاها برای خبرنگارها آن‎قدر شأن و منزلت قائلند که از گل نازک‌تر به آنها نمی‌گویند.

آری! خبرنگار که باشی هر چیزی را به جان میخری و صورت خود را با سیلی سرخ نگه‎ می‎داری، علاقه و عشق به شغلت تنها دلیل ادامه فعالیت تو بود .

یادمان هست و خواهد بود که کنار بانوی خبرنگارت ، همیار و همکارت از یک دوربین سنگین تا لحظه مرگ کوشیدی تا مشکلات مردم تالش را به مسیولین برسانی

یادمان خواهی ماند استاد اخلاق جناب اخلاقی