قطار راهت را بگیر و برو، نه کوه مانده که ریزش کند ، نه ریزعلی پیراهن اضافه دارد!!

مسئولین دروغ میگویند نه چوپان

از همان ابتدا به ما دروغ گفتند که چوپان دروغ گو هست و ما را منحرف کردند اتفاقا چوپان های اینجا آدمهای بسیار ساده و بی ریایی هستند که بی غل و غش زندگی کرده و انسانهای صادقی هستند که با تدبیر غلط مسئولان برخی از آنها به جای ساماندهی شدن ، آواره شهر شدند و با رها کردن ییلاق ۸در جلگه سرگردان شده تا برخی ها در ییلاقات کاخ بسازند.

همین چند وقت پیش یکی از مسئولین پیش همین چوپانان برای حل مشکلاتشان با موبایل خود با رئیس اداره آب ، برق ، گاز و جاده مثلا تماس گرفته و داشت حرف میزد و گفت به مسئولین ذیربط دستور دادم ظرف یک هفته تمام مشکلاتتان را حل کنند !!و با قیافه حق به جانب بار دیگر آن مسئول از چوپان ساده دلی پرسید آیا باز هم مشکلی هست؟ جواب شنید که حاج آقا بزرگترین مشکل این است که اینجا موبایل اصلا آنتن نمی دهد!!!!

حقیقتا اینجا دیگر کوهی باقی نمانده که ریزش کند و ریزعلی هم دیگر پیراهن اضافی ندارد که آتش بزند و قطارها یکی پس از دیگری از ریل خارج می شوند و هر سالی تعداد زیادی کشته می دهند و همه مدیران سفت و سخت جایشان نشسته اند و لزومی به استعفا نمی بینند

گفتند کوه به کوه نمی رسد ولی آدم به آدم می‌رسد اتفاقا کوه به کوه در سنگ شکن ها آنهم با مجوز رسمی اداره صمت بهم رسیدند ولی در جایی آدم به آدم نرسید و به کانادا فرار کرد …

اینجا ساراها سهم داراها هستند و آدمهای دارا صاحب همه چیز شدند

سارا دیگر سیب ندارد ،مادرش در سطل زباله دنبال ته مانده دیگران است و سارا باید خود را به داراها عرضه کند تا چیزی عایدشان شود.

از پتروس سراغی نگیرید سد ها لاستیکی شده اند و پیش چشم ما چندین سال است که به بهانه ساختن سد ، شن ها را غارت می کنند و اتفاقا انگشت شصت خودشان را به ما نشان می دهند.

ولی بابا هنوز با هزاران مشقت برای نان دادن در صف شلوغ مانده است غافل از اینکه آرد از در پشتی به صندوق عقب خودرو سوار می کنند و قاچاق می فروشند و بابا وقتی هم که به نوبت نان می رسد کارتی برای بازی با نان ندارد تا سارا بی روسری برای فروش سفره خالی به دنبال دوره گرد نگردد!

مادر در باران و تا زانو در گل فرورفته در حال نشاءمی‌باشد تا برنج مرغوبش در رستوران ها توسط از خودش بهتران میل شود آنهم اگر به فروش برود و در انبار شپشک نزند!!

پدر و مادری که با دستان پینه بسته و گیسوان سفید تمام خود را وقف فرزند کرده ولیکن امروز فرزند تحصیل کرده شرمسار است و کنج خانه ناامید نشسته است که نتوانسته برای دستان زخمی پدر پمادی تهیه کند

قطار راهت را بگیر و برو، نه کوه مانده که ریزش کند، نه ریزعلی پیراهن اضافه دارد، هیچ چیز مثل سابق نیست!!

بهرام سبزی