بهرام سبزی – غروب پنج‌شنبه به‌خودی‌خود دلگیر هست چه برسد که اتفاقی بیفتد که دل‌تنگی‌ها را بیشتر کند  و انتظارها را دوچندان .

پنج‌شنبه‌ی آخرین روز دی‌ماه قطعاً هیچ‌گاه از یاد نخواهد رفت ، روزی که  دنیا بر سرمان آوار شد و آوار برایمان نشان از شجاعت ،شهامت و مردانگی مردانی داشت که حتی مشابه آن در افسانه‌ها نیز پیدا نخواهد شد.

برخی اعداد  خیلی اوقات مقدس هستند اما  یک، دو ،پنج شاید هیچ‌گاه در هیچ جایی تداعی‌گر خاطره‌ای مقدس نبوده است ولی وقتی  این سه عدد کنار هم قرار می‌گیرند بغضی گلو را می‌فشارد به وسعت ۱۵ طبقه پلاسگو

۱۲۵ دیگر فقط یک شماره عادی و حتی اضطراری نیست ، ۱۲۵ شماره‌ی است که دل‌ها را به آتش کشیده ،جایی که خود آتش‌هایی بس بزرگ  را خاموش نموده است

آتش در برای برخی اذهان  نماد خیلی چیزهای دیگر است اما منبعد با دیدن یک جرقه از یک فندک کوچک تا پریدن از آتش چهارشنبه‌سوری پایان سال ، در دل‌ها یک آتش‌فشان راه می‌اندازد .

این روزها از آوار ‌های ساختمان پلاسکو مواد مذاب بیرون زده می‌شود و آهن‌های ذوب‌شده نشان می‌دهند که طاقت دیدن این‌همه ایثار را ندارند و گویی  این آهن‌ها  نیز از داغ آتش‌نشانان ذوب‌شده‌اند و طاقت زیر آوار ماندن و دیدن شهدا را ندارند.

ساختمانی فروریخت و پایین آمد  تا مردانی بالا بروند و عرشی شوند و  به‌واسطه عرشی شدنشان از یک فاجعه بزرگ‌تر جلوگیری کنند.

نمی‌دانم اگر شهامت و ایثار این مردان نبود در ۵۶۰ واحد  پلاسکو باید به داغ چند عزیز دیگر می‌نشستیم  و چند خانواده داغدار می‌شدند  که  با ازخودگذشتگی از آن جلوگیری کردند

اینجا نه افسانه ست ،نه شعبده‌بازی ،نه چشم‌بندی ، اینجا هر چه آنکه دیده می‌شود واقعیت است و هر چه آنکه دیده نمی‌شود و زیر آوار است ،  مردانگی و ایثار است ، برخی‌ها زیر آوار ماندند تا شجاعت و نوع‌دوستی را فریاد بزنند.

این روزها فقط  با شماره ۱۲۵ برای گزارش آتش‌سوزی تماس گرفته نمی‌شود بلکه فرزندانی  نیز تماس می‌گیرند که پدرم چه زمان به خانه‌بر خواهد گشت ؟!

الو ،     ۱۲۵؟؟    اینجا قلب یک ملت آتش‌گرفته ست !!